ماه من!
غصه اگر هست، بگو تا باشد!
معني خوشبختي،
بودن اندوه است ...!
اين همه غصه و غم، اين همه شادي و شور
چه بخواهي و چه نه! ميوه يک باغند
همه را با هم و با عشق بچين ...
ولي از ياد مبر؛
پشت هر کوه بلند، سبزه زاري است پر از ياد خدا
و در آن باز کسي مي خواند؛
که خدا هست، خدا هست
و چرا غصه؟! چرا؟!؟

کمي گيجم کمي منگم ، عجيب است 

پريده بي جهت رنگم ، عجيب است

تو را ديدم همين يک ساعت پيش 

برايت باز دلتنگم ، عجيب است . . .

دوري از اين ديده ، اما باز يادت ميکنم

حرمت اين آشنايي فرش راهت ميکنم

در فراقت ، غم حصار خنده هايم را شکست 

باز هم از انتهاي دل صدايت ميکنم . . .
 

تا کي دل من چشم به در داشته باشد ؟

اي کاش کسي از تو خبر داشته باشد

آن باد که آغشته به بوي نفس توست

از کوچه ما کاش گذر داشته باشد . . .
 

من ملک بودم و فردوس برين جايم بود

آدم آورد در اين دير خراب آبادم

نيستم آدم اگر باز نگردم آنجا

زين جهت هست اگر باز کمي دلشادم . . .

توکه با ديگرانت بود ميلي

چرا يادت مرا بشکست خيلي ؟

مگر قصدت پريشاني ما بود

که عشق ما نشد مجنون و ليلي . . . ؟

چمن ها بي تو زيبايي ندارد

بهار و گل دلارايي ندارد

فريب کَس نخوردم جز تو اي يار

که ديگر کَس فريبايي ندارد . . .
 

احساس تو طروات باران است

بر زخم شکوفه هاي گل درمان است

هروقت که در هواي تو ميچرخم 

انگار نفس کشيدنم آسان است . . .

زندگي وقت کمي بود و نميدانستيم
همه ي عمر دمي بود و نميدانستيم

حسرت رد شدن ثانيه هاي کوچک
فرصت مغتنمي بود و نميدانستيم

تشنه لب، عمر بسر رفت و به قول سهراب
آب در يک قدمي بود و نميدانستيم